Ganbare ganbare inochi moyashite

Dotarcie do dzielnicy Soraki zajęło ci dobrą godzinę, a teraz stoisz i niepewnie rozglądasz się po szarych blokowiskach. Nie bardzo wiesz gdzie postawić stopę, by nie wdepnąć w przysłowiowe gówno (a żeby to tylko…). Przełykasz głośno ślinę i zbierasz w sobie odwagę, by iść dalej. Szukasz odpowiedniego budynku, posługując się mapka nabazgraną delikatną dłonią młodej kobiety na chusteczce higienicznej. Przekręcasz chusteczkę na wszystkie strony, starając się zorientować gdzie jesteś. W końcu docierasz do samego centrum szarej dzielnicy. Myślałeś, że już przyzwyczaiłeś się do zapachu, jaki tu panuje, ale to co cię tam spotyka przerasta twe najśmielsze oczekiwania. Zapach przelewającego się alkoholu, zgnilizny, wilgoci, czy odchodów psich oraz resztek zgniłego jedzenia sprawia, że zaczyna kręcić ci się w głowie. Wstrzymujesz oddech i przebiegasz ostatni odcinek, wreszcie trafiając do rozpadającego się budynku. Patrzysz na niego i mrugasz kilkakrotnie. Masz nadzieję, że się pomyliłeś, ale mapka wyraźnie potwierdza, że to tutaj. Nabierasz głębokiego oddechu i wchodzisz na górę po skrzypiących, drewnianych jeszcze schodach, które kruszą się z każdym twoim krokiem. Wreszcie docierasz do wyblakłych, zielonych drzwi, które kiedyś prawdopodobnie cieszyły oczy swym żywym kolorem. Nie widzisz nigdzie nazwiska, jedynie fioletowa trzynastka starannie umieszczona na drzwiach oświadcza ci, że dobrze trafiłeś. Wypuszczając powietrze z płuc pukasz. Nie minęło nawet dziesięć sekund, a drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem.

- Cześć! Miło, że wpadłeś. Wejdź, wejdź – niska i szczupła dziewczyna wita cię z uśmiechem wymalowanym na twarzy, jakbyś był jej ukochanym. Przepuszcza cię w progu, prowadząc od razu do największego pomieszczenia w osobliwym mieszkanku, przepraszając raz po raz za panujący w środku bałagan. W oszołomieniu kiwasz głową i bezwiednie siadasz na miękkiej brązowej kanapie, która dla odmiany wygląda dość solidnie.  – Napijesz się herbaty? – pyta łagodnie dziewczyna i nie czekając na odpowiedź znika ci z oczu, prawdopodobnie spiesząc do swej maleńkiej kuchni, by pokazać się z dobrej strony jako gospodyni domowa.

Salon nieco cię przytłacza. Nie należy do największych z jakimi miałeś okazję się spotkać, a jego umeblowanie (choć nie wiesz czy tak możesz nazwać to co tu widzisz) jeszcze dodatkowo go pomniejsza. Poza kanapą i małym stolikiem, stojącym tuż przy nim znajduje się w nim pianino, a tuż obok niego stoi gitara akustyczna. Nie ma w nim telewizora ani komputera. Jedynie radio na płyty CD, które zostało ustawione niedbale na podłodze tuż obok drzwi balkonowych. Płyty mają swoje miejsce w następnym kącie. Piętrzą się starannie ułożone w dwa rządki, być może 1,5 metrowe, ale nie masz pewności. Musiałbyś wstać by to sprawdzić, ale boisz się by czegoś nie przewrócić.  

- Wybacz, że musiałeś tyle czekać – dziewczyna wraca wraz z dwoma kubkami parującej herbaty i ciasteczkami oblanymi czekoladą. Wszystko stawia na stole, z którego pospiesznie zbiera nuty i zapisane kartki. Wpatruje się w ciebie tymi swoimi czekoladowymi oczyma, w których pragnąłbyś się zagłębić. Wyciągasz z kieszeni notes i długopis jak na prawdziwego dziennikarza przystało. Dziewczyna patrzy na ciebie zaskoczona i chwilę później poznajesz jej uroczy, dźwięczny śmiech.

- Proszę cię, nie masz z kim przeprowadzać wywiadów? – pyta cię ocierając łezki, które zakręciły się jej koło oczu. Potrząsasz głową z przepraszającym uśmiechem i zadajesz pierwsze pytanie. – Naprawdę muszę ci na to odpowiadać? – dziewczyna unosi lekko brew, a ty potwierdzasz skinieniem głowy. – Dobrze… więc nazywam się Yui Mikade i 26 marca skończyłam 25 lat – przedstawia się.

- Ile masz wzrostu i ile ważysz?

-  Wiesz, że o takie rzeczy kobiet się nie pyta? – spogląda na niego z miną niczego nie zdradzającą, ale jej oczy się do niego śmieją. – Mam 150 cm wzrostu i 40 kg żywej miłości.

- W takim razie Yui, powiedz naszym czytelnikom czym się zajmujesz?

Szatynka przez chwilę milczy uśmiechając się lekko do swoich myśli, po czym przeciąga się lekko i nabiera głębokiego oddechu. Jej oczy świecą radośnie, a ty nie możesz w to uwierzyć, że można jest mieć tyle energii mieszkając w tak przygnębiającym miejscu.

- Jestem nauczycielką angielskiego. Uczę w elitarnym liceum Haru Gakuen, które znajduje się w dzielnicy Mizuki – oznajmia spokojnie, a ty mrużysz lekko oczy obrzucając pełnym wątpliwości spojrzeniem ją, jak i pianino. Yui zauważa twój wzrok i śmieje się radośnie. – A co? Spodziewałeś się czegoś innego, prawda? Mówiłam ci, że nie jestem interesującą osobą! – daje ci kuksańca w bok, jakbyście już się przyjaźnili. – Ale dobrze… poza tym uczę dzieci gry na pianinie i gitarze. Założyliśmy nawet mały osiedlowy zespół „Cherry” – uśmiecha się lekko.

- Zespół?

- Tak – potwierdza skinieniem głowy. – Tutaj w Soraki dzieci z ubogich rodzin nie mogą sobie pozwolić na chodzenie na dodatkowe zajęcia pozaszkolne, więc muzyka jest dla nich wspaniałą okazję na oderwanie się od szarej rzeczywistości – dodaje i widzisz, że mówi to ze szczerym zaangażowaniem, które rzadko udaje ci się spotkać. – Uprzedzając twoje pytanie… nie, nie biorę od nich pieniędzy za naukę – Yui bierze jedno ciasteczko i łamie je na części by jeden z kawałków wsunąć zaraz do buzi.

- Uczysz je tutaj?

- Zwariowałeś?! Nie pomieścilibyśmy się w tej klitce – dziewczyna ponownie wybucha gromkim śmiechem, a ty nie rozumiesz dlaczego ją to tak zdziwiło. – Spotykamy się w starym studio muzycznym, które znajduje się na końcu ulicy – Yui podchodzi do okna i wskazuje mi ręką kierunek. – Mój przyjaciel udostępnia nam dwa razy w tygodniu salę, w której jest świetna akustyka – uśmiecha się delikatnie, po czym obraca na pięcie, by znów wrócić na swoje miejsce.

- Co ciebie łączy z muzyką? – wskazujesz na zapisane kartki, które tak starannie zebrała i położyła na pianinie. – Piszesz teksty? Komponujesz piosenki?

- Piszę, komponuję i śpiewam – przyznaje szczerze dziewczyna, a ty już węszysz sensację. Yui Mikade, niepozorna nauczycielka angielskiego, kobieta ze slumsów -  nową gwiazdą popu.

- Myślałaś kiedyś o karierze piosenkarki?

- Ja nie muszę myśleć – uśmiecha się Mikade. – Śpiewam, nagrywam i sprzedaje swoje płyty – dodaje jakby to nie było nic takiego. – Nie jeżdżę jednak na trasy koncertowe, a swoje płyty wydaję pod pseudonimem. Nie chcę porzucać mojego normalnego życia – wyznaje szczerze. – Nie dla mnie flesze, dziennikarze i kamery – potrząsa przecząco głową. – Nie dla mnie komercja.

- Nie chcesz by telewizja wywarła na ciebie wpływ?

- Dokładnie! Wiesz często piosenkarze zmieniają się pod wpływem gustu producentów czy tłumu. Ja tego nie chcę robić, bo wtedy moja muzyka nie byłaby prawdziwa – wyjaśnia swój punkt widzenia, a ty widzisz jak poważnie traktuje to co robi. – Bez mojej muzyki nie byłabym sobą – dodaje cicho.

- Zagrasz mi coś?

Yui przez chwilę się waha, ale w końcu wstaje i siada przy pianinie. Pierwsze dźwięki tej bajecznej ballady od razu trafiają do twojego serca, a obrazek małej kobietki przy wielkim pianinie sprawia, że cała ta ballada staje się jeszcze bardziej magiczna. Kiedy muzyka milknie, Mikade unosi lekko brew. Kiwasz głową z podziwem i chrząkasz.

- Nasi czytelnicy z całą pewnością byliby ciekawi twojej przeszłości. Możesz nam zdradzić rąbek tej tajemnicy?

- Urodziłam się tutaj – wskazuje na to pomieszczenie. – Od dziecka tu mieszkam – dodaje cicho, a ty już możesz powiedzieć że nie było jej łatwo. – Tu w Soraki nie ma miejsca dla słabych osób. Nie ruszam się z domu bez noża bądź kieszonkowej broni – wyjawia szczerze i choć na ciebie nie patrzy możesz powiedzieć, że wiele ją to kosztuje. – Mój ojciec zginął, kiedy miałam trzy lata. Nawet go nie pamiętam. Matka zmarła siedem lat temu. Kończyłam wtedy liceum. Dzięki stypendium naukowym miałam okazję uczęszczać do Haru Gakuen, gdzie teraz pracuję. Miałam też młodszą siostrę. Aiko… była śliczna, ale w wieku siedmiu lat zachorowała. Miała zapalenie płuc. Nie mieliśmy pieniędzy na leki. Zmarła po kilkutygodniowej męce – zaciska mocniej pięści i stara się oddychać równomiernie, ale widzisz, że niewiele jej to daje. – Kiedy byłam młodsza uczęszczałam na boks i wciąż potrafię się obronić – uśmiecha się nieco, najwyraźniej odganiając od siebie złe wspomnienia. – Muzyką zainteresowałam się, kiedy skończyłam dziesięć lat. Dostałam wtedy od przyjaciela moją pierwszą gitarę akustyczną. Zrobił ją własnoręcznie – na to wspomnienie rozpromienia się. Wstaje od pianina i przynosi ci ową gitarę. Widzisz jakim wielkim jest dla niej skarbem. Wygląda jakby nikt nigdy na niej nie grał. – Do dziś najbardziej ją lubię – uśmiecha się szeroko. – Ma niesamowite brzmienie, chcesz posłuchać?

Zanim udaje ci się cokolwiek odpowiedzieć, ona już szarpie za struny i śpiewa prostą kołysankę dla dzieci. Musisz przyznać, że gitara rzeczywiście ma oryginalne brzmienie. Nie widzisz w niej jednak tej samej magii, którą najprawdopodobniej dostrzega ona. Mikade odkłada gitarę na bok i upija łyk chłodnej już herbaty.

- Zdarzyło ci się coś ukraść?

- Żartujesz?! Będąc dzieckiem robiłam to nieustannie – Yui nie wydaje się być urażona tym pytaniem. Śmiało odpowiada o swoich przygodach związanych z pracą małego kieszonkowca, a ty masz wrażenie, że wciąż jest w stanie to robić i czasem ochota jest większa niż zdrowy rozsądek i wiesz co? Masz rację. Wciąż zdarza jej się coś ukraść i już nie raz siedziała w radiowozie, ale zawsze udało jej się wyjść z tego bez szwanku. No, może poza jedną strzelaniną, po której została jej paskudna blizna tuż przy sercu. Lekarzom z trudem udało się ją odratować. Tak, tak… Yui nie jest takim niewiniątkiem na jakiego wygląda, ale stara się wciąż wyjść na prostą. Czasem po prostu pokusa jest zbyt silna.

- Dlaczego się nie przeprowadzisz? Na pewno masz na to fundusze.

- Lubię to miejsce. Jest w nim wiele wspomnień. Nie potrafię się z nim rozstać – przyznaje powoli, a ty masz wrażenie, że w tej historii jest coś jeszcze, ale nie zamierzasz drążyć. Może to i lepiej. Nie chciałbyś przecież, żeby się na ciebie zezłościła, prawda?

Uśmiechasz się delikatnie i chowasz notes do kieszeni. Masz już wszystko czego chciałeś. Dziękujesz jej serdecznie za wywiad, a ona tylko uśmiecha się nieco szerzej i pakuje ci na drogę czekoladowe ciasteczka.

- Moje ulubione – uśmiecha się do niego i odprowadza do drzwi. Kiwa ci na pożegnanie ostrzegając przed spróchniałymi schodami i zamyka za tobą. Słyszysz szczęk klucza i liczysz. Raz, dwa, trzy… cztery! Posiada w domu cztery zamki. Gwiżdżesz zdumiony. Niezłe zabezpieczenie. Uśmiechasz się lekko i uciekasz jak najszybciej z tej szarej dzielnicy. Nie chcesz mieć już z nią więcej do czynienia. Yui Mikade pozostaje ci w głowie na długo. Nadal nie potrafisz jej rozszyfrować, ale nie martw się. Niewielu się to udaje. Może następnym razem ci się uda.

|  Zawieszone w pamięci  |   Powiązania  |

edit. 10.09.2012

[Troszkę się rozpisałam. Z góry za to przepraszam ^^ Karta wyszła jakoś :) Na zdjęciach Yui Yoshioka]